جهانی را تصور کنید که در آن نمی‌توانید خورشید یا ستاره‌ها را ببینید. دنیایی که گرد و غبار روی همه چیز را پوشانده و باعث ناراحتی، عصبانیت و خشونت آدم‌ها شده و اگر بیش‌از‌حد آن را تنفس کنی غبار را زیاد تنفس کنی، وزنش روی شانه‌هایت سنگینی می‌کند و توانت را می‌گیرد. جهانی که در آن مجاز به آواز خواندن نیستید؛ جهانی که پیرترها زمانی را به یاد می‌آورند که ستاره‌ها، نور، اسب‌های پرنده و خوشبختی وجود داشت. حالا از آسمان فقط غبار مانده. درخت‌های بلند پر از حباب غباری شده‌اند و تنها نوری که داریم از آتشی می‌آید که همیشه توی اجاق ترق‌تروق می‌کند. ولی من فکر می‌کنم از عشقی که به یکدیگر می‌ورزیم هم نور می‌تابد. می‌دانم همین که پیش خانواده‌ام برمی‌گردم، احساس گرما می‌کنم.