ملاله وقتی کوچک بود آرزو داشت یک مداد جادویی داشته باشد. اگر مداد جادویی داشت با آن همه را خوشحال می‌کرد، زمان را نگه می‌داشت تا هر روز صبح بتواند یک ساعت بیشتر بخوابد، بوی بد کپه‌ی زباله‌‌ی نزدیک خانه‌شان را پاک می‌کرد و خیلی کارهای دیگر. اما هرچه بزرگ‌تر شد فهمید چیزهای مهم‌تری برای آرزو کردن وجود دارد. فهمید دنیا باید جای بهتری باشد؛ دنیایی پر از صلح و آرامش و برابری. ملاله هیچ‌وقت مدادجادویی پیدا نکرد،‌ اما فهمید خودش می‌تواند تلاش کند تا رویاهایش به واقعیت تبدیل شوند.