یک «نَه» خیلی­ خیلی کوچک، تنها روی نیمکت نشسته است. او فعلاً تنهایی را ترجیح می­دهد و دلش نمی­خواهد کسی کنارش بنشیند. دلش نمی­خواهد کسی آبنباتش را بخورد یا کسی بدون اجازه صورتش را ببوسد! فعلا ًحوصله­ی این کارها را ندارد! اما راستش او خیلی­ خیلی کوچولو است. برای همین کسی صدایش را نمی­شنود. برای او که حالا خیلی کلافه و عصبانی شده، شما چه راهکاری دارید؟ باید چه کار کند که دیگران به خواسته­هایش توجه کنند؟