یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود...
ما بزرگتر‌ها، وقتی هنوز کوچیکتر بودیم، توی دنیای قصه‌های مادربزرگ‌ها و کتاب‌های داستان و شعرهای کودکی بزرگ می‌شدیم... ماها در کنار شخصیت‌های اون قصه‌ها زندگی می‌کردیم و ساعت‌ها توی اون داستان‌های ساده اما پر از تصویر و شورِ زندگی حال می‌کردیم! یادش بخیر!
امثال «مهدی آذری یزدی، منوچهر احترامی، صمد بهرنگی و ...» حق بزرگی به گردن ماها دارند. این دست هنرمندها تنها کسانی هستند که به وجودِ واقعی و سرشار از سادگی و صداقت کودک نزدیک هستند. یادشان سر سبز...
.
.
گفته می‌شود ادبیات عامل وحدت کودکان جهان است؛
گفته می‌شود که روح کودک،برای پرواز، برای رشد و  تجلّى به ادبیات و قصه و شعر و کتاب احتیاج دارد؛
گفته می‌شود اگر می‌خواهید فرزندانتان در آینده خلاق و دارای قدرت مدیریت باشند، باید از کودکی کتابخوانی بلد باشند؛
گفته می‌شود... بیخیال...! خیلی چیزا گفته‌ می‌شود...!
اما شنیده می‌شود که سرانه‌ی مطالعه در کشور ما خیلی پایین است٬ پایین تر از آن چیزی که در ذهن ما بگنجد...!
ما نسلی بودیم که با کتاب و داستان و شعر و قصه‌های قبل از خواب بزرگ شدیم! کاش فرهنگسازی مطالعه را از خودمان شروع کنیم و به فرزندانمان نیز یاد بدهیم هر وقت حوصله‌شان سر رفت، یا احساس تنهایی کردند، سراغ کتاب بروند و در لذت داستان‌ها و ماجراهای کتاب سهیم شوند! برایشان کتاب بخوانیم، برایمان کتاب بخوانند، به آن‌ها کتاب هدیه بدهیم و یادشان بدهیم که با کتاب می‌توان به معنای واقعی «بزرگ» شد...